8 خرداد

  هنوز برای من یک ساعت و پنجاه و پنج دقیقه مونده تا 5 فروردین به پایان برسه. دومین کتاب انگلیسی که اینجا شروع کردم به خوندن، به سرعت تموم کردم. اگرچه نثر جذاب و کلمات جدید نداشت و متن ساده اش از زبان 8 خرداد...

  آدم ها، وقتی می نویسند که نتوانند حرف بزنند. غیر از این است؟ آدم ها، _ ببخشید، من _ وقتی برای, کسی می نویسند که نتوانند به هر دلیلی مستقیم با او حرف بزنند. سال 86 و سال 89 وقتی آن دو فرشته ی کوچک پا 8 خرداد...

 

و گاهی وقت ها هم، فرود می آیی
درست روی ابر تنهایی!

...

3:24 صبح

8 خرداد...

  _ خسته ام، منتظرم تا در رو باز کنه و با تاخیر در رو باز کرد؛ دختری خارجی با موهای قهوه ای مواج تیره که روی شانه ی چپش ریخته و تی شرت صورتی ساده با شلوار سورمه ای ساده، مثل روح جلوی روم ایستاد. چشماش 8 خرداد...

 

گاهی وقت ها دیر می فهمیم که زیبایی زندگی، به این است که آن دیگر,ی مثل ما نیست.

گاهی وقت ها آنقدر دیر، که دیگر, آن دیگر,ی با ما نیست.

.

پی نوشت:

بچه که بودم، وقوع آتش بازی برام بی برو برگشت به منزله ی "پایان خوش" بود.

حالا اما...

به منزله ی لحظه هاییست که آدمها با نگاهشون به حسرت پودر شدنی آن "پایان خوش" چنگ می زنند...

 

 

ساعت 12:57 ظهر

8 خرداد...

 

کسی هست انگار که آرامــ آرامــ ، با حجم غلیظ و لاجوردی از هیجانی مستور؛ بی صدا در دلم راه می رود.

به تک تک حفره ها سر می زند تا با نصب چراغ های لیمویی و گلبهی و نارنجی از امید و ایمان و همت؛

تاریکی های دلم را خاموش کند ... 

 

8 خرداد...

  طوفان,، نه طوفان, ِ چیده شده در نوشته هایم یا که در فکرهای تا به تایم. نه آن طوفان,ی که ششصد و بیست و هشت سال منتظرش بوده ام. طوفان,. با تمام اُبُهت ویرانگرش، همینجا پشت پنجره، مابین تَلی از هیولای میله 8 خرداد...